Romantyzm to epoka w historii, sztuce i literaturze trwająca od lat 90. XVII wieku do lat 40. XIX wieku. Początkowo pojawił się jako ruch ideowy, literacki, artystyczny w Europie. Romantyzm był reakcją na zmiany społeczne i polityczne wywołane rewolucja przemysłową i rewolucją francuską z 1789 roku. Wyrażał bunt wobec ustalonym regułom społecznym. Romantyzm stawał w opozycji do zasad wcześniejszej epoki, oświecenia. Sztywne zasady życia arystokraci i mieszczaństwa, naukowe podejście do natury i człowieka, racjonalistyczne pojmowanie świata – wszystkie te wartości były odrzucane przez romantyzm. Świat dzielił się na to, co widzialne (materialne) oraz na to co niewidzialne (duchowe). Romantycy szczególna uwagę zwracali na życie wewnętrzne człowieka, duchowość, emocje, odmienność, indywidualizm. W epoce romantyzmu uczucia dominowały nad rozumem. Typowy romantyczny bohater to buntownik kierujący się wielkimi namiętnościami takimi jak miłość czy nienawiść. Charakteryzuje się konfliktem wewnętrznym, indywidualnością, buntem przeciw normom. Najważniejsze dla niego są miłość, zarówno do kobiety jak i ojczyzny.

W romantyzmie pojawiły się następujące kierunki artystyczne: historyzm cechujący się fascynacją dawnymi epokami (gł. średniowiecze, szczególnie gotyk); orientalizm, w którym romantycy zachwycali się tradycją, kulturą i krajobrazami Bliskiego i Dalekiego Wschodu; ludowość; mesjanizm, bajronizm; prometeizm; mistycyzm.

źródło:pl.wikipedia.org