Przypadki to kategoria gramatyczna, przez którą odmieniają się rzeczowniki, liczebniki, przymiotniki, zaimki oraz imiesłowy. Przypadki odzwierciadlają różnorodne funkcje wyrazów w zdaniu. Pojęcie przypadki pochodzi ze starożytnej Grecji. System deklinacyjny jest niezbędny w ustalaniu relacji pomiędzy poszczególnymi wyrazami w zdaniu. W języku polskim występuje siedem przypadków:

• - mianownik – kto? co?
• - dopełniacz – kogo? czego? (nie ma)
• - celownik – komu? czemu? (się przyglądam)
• - biernik – kogo? co? (widzę)
• - narzędnik – z kim? z czym? (idę)
• - miejscownik – o kim? o czym? (mówię)
• - wołacz – o!

W językach indoeuropejskich występuje również ósmy przypadek tj. ablatyw. Ablatyw jest charakterystyczny dla języka łacińskiego i oznacza odchodzenie od czegoś, oddalanie się. W języku polskim przypadek ten nie występuje, jego rolę przejęły nadrzędnik i miejscownik.

Przykładowa odmiana przez przypadki w języku polskim:

• - mianownik: kółko
• - dopełniacz: kółka (nie ma)
• - celownik: kółku (się przyglądam)
• - biernik: kółko (widzę)
• - nadrzędnik: z kółkiem (idę)
• - miejscownik: o kółku (mówię)
• - wołacz: o kółko!