Obserwatorium Poznańskie

Obserwatorium Astronomiczne Uniwersytetu Poznańskiego (od 1955 r. Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza), formalnie powstało wraz z powołaniem do życia Uniwersytetu w Poznaniu w 1919 r. Jednak Kazimierz Graff, zaproszony do Poznania, nie przyjął propozycji zorganizowania tam obserwatorium. I dopiero w 1921 r. Bohdan Zaleski podjął się organizacji tej placówki - był jej organizatorem i pierwszym dyrektorem w latach 1921 - 1927. Pierwsze wyposażenie instrumentalne tego obserwatorium stanowiły instrument przejściowy 8 cm, refraktory 11 i 16 cm (od 1929 r. także 20 cm), koło południkowe 8 cm. Przy pomocy tych instrumentów prowadzono pomiary pozycji gwiazd, planetoid i komet. Obserwacje te służyły następnie do rachunków orbit i innych zagadnień teoretyczno-rachunkowych. Kolejnymi kierownikami Obserwatorium byli Józef Witkowski (1929-1962), Fryderyk Koebcke (1962-1967), Hieronim Hurnik (1967-1990), ... i Edwin Wnuk (od 1998). Instrumentarium obserwacyjne i laboratoryjne zorientowane jest nadal głównie na badania astrometryczne. W okresie powojennym w Obserwatorium Poznańskim zbudowano pierwsze w Polsce kwarcowe zegary, które stały się podstawą polskiej Służby Czasu. W dalszym ciągu aktywność naukowa zorientowana jest w dziedzinie astrometrii i mechaniki nieba.