Luneta to przyrząd optyczny w formie rury zakończonej z jednej strony obiektywem soczewkowym a z drugiej strony okularem. Pierwsza lunetę skontrował holenderski optyk Z. Jansen w 1604.

W 1609 roku Galileusz wykorzystał lunetę do obserwacji astronomicznych. Luneta ta zbudowana była z jednosoczewkowego obiektywu i okularu będącego soczewką rozpraszającą. Wyróżnia się między innymi lunety ziemskie, dające obraz prosty, które posiadają optyczny układ odwracający oraz okular skupiający lub tylko okular rozpraszający takie jak lunety galileuszowkie lub inaczej holenderskie, oraz lunety astronomiczne dające obraz odwrócony, nazywane inaczej lunetami keplerowskimi. Luneta służy do powiększania odległych obrazów, zarówno teleskop soczewkowy jak i zwierciadlany dają rzeczywisty obraz powiększony prosty lub odwrócony. Przykładowo teleskop optyczny umożliwia otrzymywanie wiernego obrazu badanego fragmentu nieba lub obiektu astronomicznego. Teleskopy umieszcza się przeważnie w obserwatoriach położonych wysoko w górach, jak i również w przestrzeni kosmicznej.

Największym teleskopem kosmicznym na orbicie okołoziemskiej jest umieszczony w 1990 roku Teleskop Kosmiczny Hubble`a. Lunety składają się z obiektywu i okularu, obiektyw stanowi soczewka lub układ soczewek, które kierowana są bezpośrednio na oglądane przedmioty, okular natomiast to soczewka lub układ soczewek przykładany do oka. Teleskopy astronomiczne powiększają obraz nawet dwa do pięciu tysięcy razy. Obraz jest jaśniejszy w zależności od wielkości średnicy obiektywu.